Morgen is mijn dochter jarig en vandaag is zo’n dag dat ik me altijd wat weemoedig voel. Veel meer nog dan de dag voor de verjaardag van mijn zoon. Misschien omdat ze de jongste is? Of omdat ze de laatste in de rij is die jarig is? En het daarna definitief is dat allebéi mijn kinderen een jaar ouder zijn?

Vandaag is zo’n dag dat ik besef dat ze waar zijn, die clichés die ze tegen je roepen als je kinderen krijgt. Dat het snel gaat en zo. Vaak ook met de opdracht om “ervan te genieten”. Alsof je dat anders niet zou doen…… En ook vandaag neem ik me opnieuw voor om zoiets nóóit tegen jonge ouders te zeggen. Want dat er veel momenten zijn dat je ervan geniet, lijkt me evident. Maar er zijn ook momenten dat je op zoek gaat naar behang. Om ze er ter plekke achter te plakken. Laten we eerlijk zijn.

Vanavond gaan we herinneringen ophalen, mijn man en ik. Aan de dag dat we nog geen idee hadden. “Weet je nog, het gezicht dat die nachtportier in het ziekenhuis trok, toen mijn vliezen braken in de hal?”. “En weet je nog dat je vroeg of je nog even een sigaretje kon gaan roken, vijf minuten voordat ze geboren werd?”. Herinneringen aan de jaren die volgden; de dag dat ze ging lopen en de dag dat ze leerde fietsen. De dag dat haar broer voor het eerst naar school ging en ze hartverscheurend moest huilen toen ze besefte dat hij daar ging blijven en zij niet. De dag dat ze ons vertelde dat ze “zo blij is dat ze voor ons gekozen heeft”.

En dan kijken we elkaar aan en zeggen we dat het hard gaat. Ik weet dat het vanavond zo zal gaan, want die melancholie overvalt ons jaarlijks. Als een oude vriend die even langskomt.

Maar meer en meer besef ik me dat ik niet moet zeuren over dat het hard gaat, maar ongelooflijk blij moet zijn met alle prachtige herinneringen die ze gemaakt hebben. Het was fantastisch toen ze tweeënhalf waren en vol verwondering de wereld introkken. De wereld van kevertjes, van auto’s die “toet-toet” konden doen en wegrennen in je blote billen als je een schone luier moest. Maar het was ook fantastisch toen onze zoon 4 was en we op school zijn (tot dan toe verborgen) talent voor toneelspelen ontdekten. Maar gisteren was net zo goed fantastisch, toen mijn dochter iets wilde kopen, ik dat niet goed vond en mijn zoon in mijn oor fluisterde: “ach laat dat meiske toch”.

Kinderen hebben geen last van weemoed. Voor kinderen is iedere verjaardag een mijlpaal, een vooruitgang. En grote stap naar nieuwe mogelijkheden die de wereld hen biedt. Een kwartiertje later naar bed. 50 cent meer zakgeld. Of misschien zelfs wel eindelijk die gewilde telefoon. Kinderen springen, dansen en huppelen vooruit. En dat is maar goed ook. Ik moet er niet aan denken dat mijn dochter me vanavond komt vertellen dat ze baalt dat het zo hard gaat….

Weemoed is voor volwassenen. En voor vandaag. Want morgen is het feest. En daar ga ik van genieten. Niet omdat het moet, maar omdat het ook morgen weer een fantastische dag wordt.